Penélope (Miltiadis Pasjalidis)

Πηνελόπη //  Penélope

Μου λες κουράστηκες, δε θες να περιμένεις
είκοσι χρόνια το ίδιο φόρεμα να υφαίνεις.
Κι εγώ που γύρισα τον κόσμο δίχως χάρτη
άκου τι έμαθα δεμένος στο κατάρτι.

Όλους τους ξέμπαρκους τους τρώει το σαράκι
κι όσοι ταξίδεψαν ζηλεύουν την Ιθάκη.

Σε σένα πάντα θα γυρνώ κι αν δε σου φτάνει
καράβι γίνε να γινώ εγώ λιμάνι,
να δούμε, μάτια μου, στο τέλος ποιος θα αντέξει
και ποιος καλύτερα το ρόλο του θα παίξει.

Όλους τους ξέμπαρκους τους τρώει το σαράκι
κι όσοι ταξίδεψαν ζηλεύουν την Ιθάκη.

Κι όσα δεν έγιναν μην τρέχεις να προλάβεις,
αφού δεν μπόρεσες ποτέ να καταλάβεις
πως ήσουν πάντα απ’ την αρχή μέχρι το τέλος
εσύ η ασπίδα μου το τόξο και το βέλος.

Κι όλους τους ξέμπαρκους θα τρώει το σαράκι
κι όσοι ταξίδεψαν ζηλεύουν την Ιθάκη

Μου λες κουράστηκες δε θες να περιμένεις
είκοσι χρόνια το ίδιο φόρεμα να υφαίνεις.

Me dices que te has cansado, no quieres esperar

estar tejiendo veinte años el mismo vestido.

Y yo he recorrido el mundo sin mapa,

escucha lo que he aprendido atado al mástil.

A todos los que están en tierra se los come la carcoma

y cuantos han viajado sienten envidia de Ítaca.

Siempre volveré a ti, y si eso no te basta

conviértete en barco para que yo sea un puerto.

Veamos, amor mío (lit. "ojos míos"), quién resiste al fin

y quién juega mejor su papel.

A todos los que están en tierra se los come la carcoma

y cuantos han viajado sienten envidia de Ítaca.

Y no corras para alcanzar lo que no ha sucedido,

ya que no pudiste nunca comprender

que eras tú siempre de principio a fin

mi escudo, mi arco y mi flecha.

Me dices que te has cansado, no quieres esperar

estar tejiendo veinte años el mismo vestido.

Letra y música de Miltiadis Pasjalidis.

(Publicación original: 14 agosto 2011)