Δεν έκανα ταξίδια μακρινά,
τα χρόνια μου είχαν ρίζες, ήταν δέντρα
που τα ’ντυσε με φύλλα η καρδιά
και τ’ άφησε ν’ ανθίζουν μες την πέτρα.
Δεν έκανα ταξίδια μακρινά,
οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν δάση,
οι φίλοι μου φεγγάρια, ήταν νησιά
που δίψασε η καρδιά μου να τα ψάξει.
Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ,
η νύχτα, εσύ, το όνειρο της μέρας,
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή,
η γη μου εσύ, ανάσα μου κι αέρας
Δεν έκανα ταξίδια μακρινά,
ταξίδεψε η καρδιά, κι αυτό μου φτάνει,
σε όνειρα σ’ αισθήματα υγρά
το μυστικό τον κόσμο ν’ ανασάνει.
Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ,
η νύχτα, εσύ, το όνειρο της μέρας,
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή,
η γη μου εσύ, ανάσα μου κι αέρας.
No he hecho largos viajes,
Mis años tenían raíces, eran árboles
Que el corazón vistió con hojas,
Y dejó que florecieran dentro de la piedra.
No he hecho largos viajes,
Los seres a los que he querido eran bosques,
Mis amigos eran lunas, islas,
Que mi corazón estaba sediento por hallarlas.
Mi más largo viaje, tú,
La noche, tú, el sueño del día.
Pequeña patria mi cuerpo y principio,
Mi tierra tú, mi aliento y mi aire.
No he hecho largos viajes,
Ha viajado mi corazón, y eso me basta,
en sueños y húmedas sensaciones
para respirar el mundo secreto.
(Publicación original: 13 julio 2008)
No hay comentarios:
Publicar un comentario